In de vroege ochtend, met een kop koffie in mijn hand, loop ik mijn agenda van vandaag door. 
Bij het zien van mijn eerste afspraak, voorzie ik dat het geen gemakkelijke, laat staan een vrolijk begin van de dag wordt.

Op kantoor aangekomen is het eerste wat ik onze receptioniste Nina hoor zeggen: “ze zitten al in de spreekkamer”.

“Ze”, is Marlies, ex-partner van een klant van mij en haar advocaat Boudewijn. Bij binnenkomst is hun lichaamshouding duidelijk, beiden zitten in gevechtshouding. Ik krijg direct een tirade van meester Boudewijn over me heen, waar de honden geen brood van lusten. Nadat hij uitgeraasd is laat ik bewust een stilte vallen. Dat heb ik geleerd op een cursus en ik dacht hier het juiste moment te vinden deze duur betaalde tip eens toe te passen.

“En? Wat heb je daarop te zeggen?” vraagt Marlies, die de stilte doorbreekt. Ik antwoord: “aan het heldere verhaal van jouw advocaat heb ik niets toe te voegen”. Deze opmerking komt de sfeer niet ten goede, maar daar had ik enigszins rekening mee gehouden. De kans dat Marlies nog ooit mijn vriendin wordt is toch al verkeken. Het verschil tussen de boodschap en de boodschapper wordt door haar en haar advocaat niet gezien. “They certainly want to shoot the messenger!”

Wat is hier aan de hand?

Een jaar of 10 geleden is er een zakelijk pand aangeschaft dat door de ex van Marlies nog steeds voor zijn garagebedrijf gebruikt wordt. Marlies heeft altijd in loondienst gewerkt en zich nooit met het bedrijf van haar ex bemoeid. Zij zijn onder huwelijkse voorwaarden gehuwd geweest. Om de financiering van het pand rond te krijgen heeft de bank toentertijd geëist dat Marlies moest mee ondertekenen voor de financiering. Marlies, mijn klant en hun toenmalige adviseur hebben daarmee ingestemd.

Echtscheiding

De echtscheiding tussen Marlies en mijn klant is naar omstandigheden goed verlopen. Alweer meer dan een jaar geleden is alles geregeld en tot relatieve tevredenheid van beide partijen in een echtscheidingsconvenant vastgelegd. Daarin is onder andere vastgelegd dat Marlies uit de aansprakelijkheid richting de bank ontslagen moet worden.

Een convenant is niet bindend

Probleem hierbij is dat partijen in een convenant onderling van alles kunnen regelen maar niet kunnen afdwingen dat derden (bijvoorbeeld: de bank) aan die afspraken gebonden zijn. Dat is hier precies het probleem. De bank weigert Marlies uit haar medeaansprakelijkheid te ontslaan en dit ondanks oprechte inspanningen van mijn klant.

De stelling die de bank inneemt is overigens begrijpelijk gezien de slechte resultaten die het garagebedrijf laat zien in combinatie met het afwezig zijn van overwaarde op het pand.

De emotie bij Marlies en haar advocaat is ook heel goed invoelbaar. Alles leek goed geregeld, echter mijn klant kan niet “leveren” om Marlies uit haar bancaire aansprakelijkheid te ontslaan. Hij wil wel, maar is afhankelijk van de bank. Van kwade trouw is zeker geen sprake.

Ex blijft toch aansprakelijk

Stel dat het pand gedwongen verkocht moet worden of dat mijn klant de verplichtingen aan de bank niet kan nakomen, zal de bank dit bij Marlies verhalen. Zeker nu zij ook nog eens de enige is met een vast substantieel inkomen.

Hoe onredelijk dit ook voor Marlies is, mijn klant staat hier machteloos. Het enige waarop gehoopt kan worden is dat zijn bedrijf overeind blijft en hij de verplichtingen aan de bank stipt nakomt.

Het is echter niet alleen het bancaire verhaalrisico dat boven het hoofd van Marlies blijft hangen maar ook nog eens het feit dat zij een nieuwe lening voor bijvoorbeeld een andere woning nooit zal rond krijgen zolang zij nog aansprakelijk is voor de oude bancaire schuld van het garagebedrijf van haar ex.

Ik kom deze situatie zoals bij Marlies helaas te vaak in de praktijk tegen. Achteraf is hier vrijwel niets meer aan te doen.

Hoe kun je nu voorkomen dat je in deze situatie verzeild raakt?

TIP:

Geef bij het aangaan van leningen niet te snel toe aan de geldverstrekker die vraagt om de partner te laten mee ondertekenen in het kredietarrangement. Geldverstrekkers vragen zoveel mogelijk zekerheden die er zijn. Dat kun je hun niet kwalijk nemen.

De vraag die je steeds als ondernemer (de geldvrager) moet stellen is: “Had je mij ook gefinancierd als ik geen partner zou hebben?”. In het merendeel van de financieringsaanvragen zal dat zeker zo zijn en is het laten mee ondertekenen van de partner “overkill”. 
“Nice to have” voor de bank maar geen absolute verstrekking voorwaarde.

Als het niet nodig is, niet doen dus!

Ger Penders

Partner Euregio HabetsRoyen